Ciepłe myśli na belgijską niedzielę: Zimowa poezja (cz.129)
Ciepłe myśli na belgijską niedzielę, czyli cykliczne spotkania przy porannej kawie
Agnieszka Steur
Zimowa poezja
W ubiegłym tygodniu wyjęłam z szuflady rękawiczki. Robi się coraz zimniej. Podczas sobotniego spaceru naciągnęłam czapkę na uszy. W powietrzu czuć już, że nadchodzi zima. Kalendarz uparcie jeszcze twierdzi, że nadal mamy jesień, ale natura wie swoje. Ciężkie westchnięcia nie tylko słychać, ale już je widać. Białe chmurki wydostają się z ust nawet podczas mówienia. Zastanawiam się, czy w tym roku spadnie śnieg. Pewnie tak, już dawno nie było bezśnieżnej zimy, mimo że jeśli śnieg spadnie, pozostaje zaledwie kilka dni.
W ostatnim czasie zaobserwowałam, że w zależności od wieku człowiek inaczej myśli o zimie. Zresztą nie tylko wiek ma wpływ na postrzeganie tej pory roku, również to, co robimy.
Gdy idę na spacer uwielbiam śnieg, gdy wsiadam do samochodu nienawidzę. Dzieci kochają zimę, nastolatki też ją lubią, dorośli już mniej. Chyba, że wybierają się na zimowe wakacje w góry, wtedy kochają zimę. Starsi już za nią nie przepadają, gdy każde poślizgnięcie się grozi złamaniem nogi lub ręki. Tak, w zależności od wieku, człowiek zmienia nastawienie do tej pory roku.
Pomyślałam, że specjalnie z tej okazji poszukam, co na temat zimy uważali… choć chyba trafniej byłoby napisać, czuli poeci. Nie zawiodłam się, odnalazłam wiele pięknych i wcale nie zimnych słów. Wiersze poetów rozgrzewają serce i duszę.
Bardzo spodobały mi się słowa Jana Brzechwy. Definitywny koniec nie tylko roku. W wierszu „Zima” pisał:
„Niebo błękitniało, niebo owdowiało,
Owdowiały błękit białym śniegiem spadł,
Co się nagle stało, że tak biało, biało,
Pod nogami mymi zaszeleścił świat?
Włożę lisią czapę, przypnę lisi ogon,
Zmylę wszystkie ślady, zmiotę śnieżny kurz,
Pójdę sobie drogą, pójdę bez nikogo
I do ciebie nigdy nie powrócę już”.
Zachwyciłam się również słowami Słowackiego. Kierowane są do zimnej pory roku, ale ponoć tak naprawdę poeta miał na myśli wiek człowieka, gdy ten zdaje sobie sprawę, że wkracza w ostatni etap swego życia.
"O zimo! twoję piekność smętną, uciszenie
Lasów i rzadkie słońca złotego promienie
czuję dziś na kształt czaru i na kształt uroku,
Bom w życiu przeszedł na tę smętną porę roku,
Która wszystko ucisza i pod śniegiem chłonie.."
Od kiedy pamiętam kochałam Leśmiana. Zachwycał mnie zawsze jego język, a szczególnie słowa. Poeta tworząc, wymyślał nowe słowa, które za każdym razem wydawały mi się piękniejsze, od tych już istniejących. Również on pisał o zimie w wierszu „Noc zimowa”. Przytaczam tutaj tylko fragment:
Skrzeń tajemnica,
Rozzłoceń mus!
We mgle księżyca
Jarzy się mróz!
Okruchy śniegu
Siecią swych fal
Zasnuły w biegu
Bezbronną dal.
Gmatwając loty,
Tamując dech -
Obsiadły płoty,
Jak siwy mech.
Do szyb się garną,
Jak białe ćmy,
Tchnąc w izbę parną:
"To - my! To - my!" (…)
Bardzo szybko przekonałam się, że prawie każda poetka i poeta dostrzegali poezję w tej najzimniejszej z wszystkich pór roku. Widzieli piękno w uśpionej naturze i kończącym się roku. Wielu z nich dostrzegało zimową metaforę życia, odchodzenia, usypiania. Na koniec jeszcze kilka słów od Juliana Tuwima.
(…) Jeśli chcę, mogę spać; jeśli chcę mogę wstać,
Siąść przy oknie z gazetą z zeszłego tygodnia
Albo iść w senność dnia - wtedy inny, nie ja,
Siedząc w oknie, zobaczę dalekiego przechodnia.
Czy to dobrze, czy źle: tak usypiać we mgle?
Szeptać wieści pośnieżne, podzwonne, spóźnione?
Czy to dobrze, czy źle: snuć się cieniem na tle
Kołującej śnieżycy i epoki przyćmionej?
Śnieg pierzyną mi legł, wiek godziną mi zbiegł
W białej drzemce, w puszystym przyprószonym spacerze
Bezprzyczynny mój dzień, bezsensowny mój wiek
Składam wierszom powolnym w ofierze.
Po przeczytaniu tych i wielu innych wierszy, nieśmiało stwierdzam, że zima to jedna z najbardziej poetyckich pór roku. Chłodna, z wczesnymi wieczorami, ale i z ciepłym kocem i gorącą czekoladą. Wyjątkowa. A wszystko zależy od tego, jak na nią spojrzymy.
Widzimy się za tydzień... przy porannej kawie.
Agnieszka
21.11.2021 Niedziela.BE // fot. Shutterstock, Inc.
(as)
