Raport „Polska Rodzina z cukrzycą” opracowany przez Stowarzyszenie Edukacji Diabetologicznej, Fundację Zdrowie i Edukację Ad Meritum wskazuje, że statystycznie mała grupa (7%) badanych osób z cukrzycą typu 1 deklaruje że często rozmawia z osobami bliskimi o swojej chorobie. Prawie 37%z nich robi to bardzo rzadko, a 4% badanych nigdy nie porusza tego tematu. Wśród chorych z cukrzycą typu 2 rzadko z bliskimi o chorobie rozmawia, aż 44% badanych. 

Według danych Światowej organizacji Zdrowia na całym świecie na cukrzycę cierpi ponad 422 miliony osób. Jak wynika z raportu „Polska Rodzina z cukrzycą” w Polsce na cukrzycę choruje około 3 mln osób, przy czym prawie 1 milion osób o tym nie wie – choroba nie została u nich do tej pory zdiagnozowana i nie jest leczona. Skala zachorowalności z roku na rok zwiększa się. Od lat mówi się o cukrzycy jako chorobie cywilizacyjnej, która przyjęła skalę epidemii. Niestety, w Polsce cukrzyca to epidemia cicha – tabu jest zarówno sama choroba, jak i jej świadomość społeczna. Zaskakująco niewiele wiedzą o niej zarówno chorzy, którzy usłyszeli diagnozę, jak i ich rodziny, które nie zawsze wiedzą, jak wspierać swoich bliskich.

Zdaniem Anny Śliwińskiej, prezes Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, zbyt łatwe łączenie cukrzycy z otyłością jest często krzywdzące dla pacjentów. Zdrowy tryb życia i dobre nawyki żywieniowe mogą oddalić widmo choroby, ale bardzo dużą rolę w zachorowaniu odgrywają czynniki genetyczne. Stereotypy dotyczące osób chorych sprawiają, że nie rozmawiają oni o swojej chorobie nawet z osobami bliskimi.

Tymczasem eksperci wskazują, że w profilaktykę i leczenie włączona powinny być całe rodzina inaczej pacjent jest skazany np. na oddzielną dietę i samodzielne przygotowanie posiłków oraz sam, niezależnie od rodziny, musi zorganizować sobie regularną aktywność fizyczną. Brak zrozumienia ze strony bliskich może być dla pacjenta utrudnieniem nawet w planowaniu regularnych posiłków. Istotną rolę w terapii odgrywa dobra komunikacja pacjenta z jego otoczeniem, nad którą obie strony muszą pracować.
Jednocześnie z tego samego raportu wynika, że wielu chorych boryka się nie tylko z cukrzycą, ale dodatkowo ze schorzeniami jej towarzyszącymi, wśród nich: nadciśnieniem, POChP (przewlekłą obturacyjną chorobą płuc), chorobami układu sercowo-naczyniowego, depresją. Takie obciążenie, połączone z codziennymi obowiązkami pacjentów, staje się nierzadko przyczyną niedostatków w zakresie prawidłowego odżywiania, przyjmowania odpowiednich leków, angażowania się w aktywność fizyczną, szukania wsparcia psychicznego ze strony bliskich. Konsekwencje – powikłania cukrzycy, mogą być śmiertelnie groźne, prowadzić do inwalidztwa bądź śmierci, dlatego edukacja pacjentów, ale też całego społeczeństwa, to bardzo ważny krok w walce z tą śmiertelną epidemią.

Według ostatniego raportu Instytutu Ochrony Zdrowia pt. „Cukrzyca: gdzie jesteśmy, dokąd zmierzamy?” wielu polskich pacjentów o cukrzycy dowiaduje się dopiero, gdy wystąpią jej groźne dla życia powikłania, takie jak zawał serca czy udar mózgu. To dobitny przykład tego, że brak świadomości społecznej w zakresie cukrzycy jest bardzo powszechny i niesie za sobą znaczące skutki społeczne. 

16.02.2019 NA/DAR

W przyszłości kierowcy jadący środkowym pasem będą traktowani tak samo, jak osoby wyprzedzające po prawej stronie. Za wykroczenie grozić im będzie kara grzywny od 116 euro na miejscu do 160 euro w ramach polubownego porozumienia. Kwoty te są dwukrotnie wyższe od dotychczasowych.

- Od lat jazda środkowym pasem wywołuje dużo irytacji i skutkuje niebezpiecznymi manewrami. Nielogicznym jest, że ludzie, którzy wyprzedzają z prawej strony są karani wyższą grzywną, ponieważ często decydują się na ten manewr właśnie ze względu na kierowców nieprzepisowo jadących środkowym pasem - uważa Sandrine De Crom, jeden z ustawodawców, który przedstawił nowe przepisy.

De Crom dodał, że chciałby, aby policja przeprowadzała ścisłe kontrole kierowców poruszających się środkowym pasem. W 2016 r. 2079 osób zostało ukaranych grzywną za spowodowanie uciążliwości jadąc szybkim lub środkowym pasem ruchu.

16.02.2019 MŚ Niedziela.BE

Prawie 60% bezdomnych osób przepytanych w czasie akcji 'Face-à-Face' („Twarzą w twarz”) przekazało, że od ponad roku nie posiada stałego i bezpiecznego miejsca zamieszkania.

Akcja została przeprowadzona w czasie kampanii 400Toits, której celem jest znalezienie 400 mieszkań dla osób bezdomnych do końca 2020 roku. W związku z tym, przepytano prawie 300 bezdomnych osób, próbując ustalić, jakie są ich mieszkaniowe preferencje.

84% bezdomnych to mężczyźni, 81% z nich poinformowało, że zazwyczaj śpią pod gołym niebem. 1/3 poinformowała, że cierpi na chorobę przynajmniej jednego z kluczowych dla zdrowia człowieka organów. 1 na 2 osoby przyznała, że padła ofiarą przemocy od czasu, kiedy wylądowała na ulicy. Osoba, która najdłużej żyje na ulicy, spędziła tam aż 24 lata.

W porównaniu z poprzednim sondażem przeprowadzonym w czerwcu 2017 roku, w 2018 roku odnotowano więcej bezdomnych osób z pochodzeniem afrykańskim, a także większą liczbę kobiet. Jest ich więcej zarówno w grupie osób, które mieszkają na ulicy przeszło rok, jak i w grupie bezdomnych, którzy decydowali się na ryzykowne zachowania, jak np. uprawianie prostytucji bądź wymiana igieł służących do wstrzykiwania narkotyków.

16.02.2019 KK Niedziela.BE

Młode matki oraz ciężarne kobiety mieszkające we Flandrii będą przechodziły rutynowe badania psychologiczne, zwłaszcza pod kątem depresji oraz stanów lękowych – poinformował regionalny minister zdrowia, Jo Vandeurzen.

Decyzja jest następstwem szeregu projektów pilotażowych przeprowadzonych przez Uniwersytet w Gandawie oraz szpital Bethaniënhuis w Zoersel (Antwerpia). Ujawniły one, że dotychczasowe badania zdrowia psychicznego wspomnianej grupy były jednostronne i przez to fragmentaryczne.

Wyzwaniem nowego systemu będzie połączenie perspektyw różnych dyscyplin w celu stworzenia przejrzystego systemu, monitorującego zdrowie psychicznego w okresie okołoporodowym. Każda ciężarna kobieta w regionie zostanie poddana badaniom krwi pod kątem alkoholu i innych substancji psychoaktywnych, zaś po porodzie prowadzona będzie obserwacja pod kątem depresji i zaburzeń lękowych (monitorować sytuację mają interniści, ginekolodzy, położne oraz organizacja Kind & Gezin).

"Ważne jest, aby różne instytucje zajmujące się opieką psychiczną w sektorze okołoporodowym lepiej współpracowały, zamiast konkurować ze sobą" – przekazał Vandeurzen. "Dlatego też stworzyliśmy Flamandzką Sieć Ekspertyzy Okołoporodowej Opieki Psychicznej. Ma ona przyczynić się do wzmocnienia opieki w zakresie zdrowia psychicznego młodych matek oraz kobiet w ciąży”.

Utworzenie nowej sieci to koszt rzędu 175 tys. euro.

15.02.2019 KK Niedziela.BE