Pani doktor, osoby po 60-tce stanowią jedną z trzech najliczniej reprezentowanych grup wiekowych w policyjnych statystykach dotyczących samobójstw w Polsce. Czy zachowania samobójcze osób starszych różnią się czymś istotnym od takich zachowań u osób młodych? 

Zanim powiemy o zachowaniach samobójczych osób w tej grupie wiekowej, spójrzmy przez chwilę na życie, które mają za sobą. Urodzili się w latach trzydziestych, czterdziestych, pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Większość z nich pamięta wojnę, PRL, w którym pracowali, zakładali rodziny, wychowywali dzieci, potem gwałtowne zmiany zachodzące po okresie transformacji w Polsce. Byli świadkami, czy uczestnikami wielkich wydarzeń, zmian polityczno-społecznych. Byli wychowani i przyzwyczajeni do tradycyjnego modelu rodziny, w tym tradycyjnych ról, zwłaszcza w środowisku wiejskim, gdzie role wiązały się z pracą, wychowaniem dzieci. Dziś najczęściej mieszkają sami, więzi z dziećmi zmieniły się istotnie. Mają więcej czasu, który paradoksalnie biegnie szybciej, coraz mniej wcześniejszej aktywności, nie tylko, co oczywiste, zawodowej. Przychodzi bilansowanie życia, osamotnienie, odchodzą bliscy, znajomi, telefon dzwoni coraz rzadziej. Problemy zdrowotne nasilają się, sprawność fizyczna a także psychiczna maleje… 

Zupełnie inna perspektywa niż w przypadku większości osób młodych… Powiedziałbym, że dużo mniej optymistyczna. 

Z danych policji wynika, że w ostatnich 3 latach, corocznie ponad 1600 osób w wieku ponad 60 lat odebrało sobie życie. To dramat każdej osoby! Niewiele jednak wiemy o każdej z nich. Ich śmierć samobójcza zwykle była zaskoczeniem. Najczęściej nie poprzedzały jej próby samobójcze. Z drugiej strony wiemy, że osoby starsze rzadko dokonują zamachu impulsywnie, czy np. pod wpływem alkoholu. Ich zamachy są przemyślane i radykalne, a myśli i tendencje skrywane. Niestety, przez to również dość trudno je zawczasu zidentyfikować, aby móc dotrzeć do nich z pomocą, zanim będzie za późno. 

Często słyszy się opinie, że statystyki dotyczące samobójstw są mniej lub bardziej niedoszacowane. Czy podobnie jest pani zdaniem w tym przypadku? 

Myślę, że może być wiele niezidentyfikowanych samobójstw, zwłaszcza wśród osób starszych.

W mediach i szerokiej debacie publicznej nagłaśniany jest często i mocno problem samobójstw wśród dzieci i młodzieży, choć według statystyk jego skala jest blisko 10 razy mniejsza. Temat samobójstw osób starszych się jednak „nie przebija”....

Każda przedwczesna, niepotrzebna i możliwa do uniknięcia śmierć jest ogromną tragedią i stratą, niezależnie od wieku. Faktem jest jednak, że współczesna kultura czy szerzej - cywilizacja - skupia się głównie na osobach młodych. Współczesny kult młodości jest kwestią utrudniającą adaptację ludzi starych. „Młodość” została skojarzona z konsumpcyjnym stylem życia, „starość” z niemożnością uczestniczenia w kulturze konsumpcyjnej. Spójrzmy na pisma kolorowe, są wyłącznie adresowane do „młodych”. Nieco broni się wiek trzeci tj. eufemistyczne określenie osób po 60-65. roku życia, po przejściu na emeryturę. Są to osoby jeszcze często aktywne, spotykające się, „konsumujące”. Od niedawna mówi się o wieku czwartym, tj. po 75-80. roku życia, w czasie którego często wyczerpują się zasoby finansowe, postępuje osamotnienie, trudności z poruszaniem się, kłopoty ze wzrokiem, słuchem, pamięcią. W pewnym uproszczeniu można stwierdzić, że w percepcji osób w tym wieku, śmierć, tak jak i depresja nie ma znamion „przedwczesnej”, jest czymś „normalnym” i zrozumiałym, akceptowalnym, w sensie kulturowym. 

Dlaczego nasza cywilizacja tak nie docenia czy wręcz „skreśla” starszych, podczas gdy w wielu tradycyjnych kulturach na świecie cieszą się oni szczególnym szacunkiem i wsparciem?

Powodów tego jest z pewnością bardzo wiele. Zmiana ta ma związek z tzw. postępem cywilizacyjnym, czyli przekształceniami, jakimi uległo środowisko fizyczne, formy uspołecznienia i praktyki kulturowe na przełomie ostatnich dwóch wieków w Europie Zachodniej. Procesy te w Polsce zachodziły z lekkim opóźnieniem. Kultura popularna w Polsce od lat dziewięćdziesiątych jest zdominowana przez wartości konsumpcyjne, odpowiadające poziomowi życia w krajach bogatych, kulturę młodości, świat przyjemności, rosnący w siłę hiperindywidualizm. Nastąpiły istotne zmiany w obyczajowości, erozja tradycyjnego systemu wartości. Rodzina stała się w naszej cywilizacji instytucją niekonieczną, przestała być warunkiem przeżycia, nie gwarantuje bezpieczeństwa, nie zapewnia nauki ani pełnej opieki. Zjawiska te nieco zmieniły się w okresie pandemii, gdzie opieka nad osobą starszą została publicznie przypomniana. Z drugiej strony widzimy potrzebę zachowania atrybutów młodości przez osoby starsze. Część osób starszych próbuje ukrywać swój wiek naśladując młodych w sposobie ubierania się, czy farbując siwe włosy, uprawiając sporty. Nie jest modne eksponowanie swojego wieku. Najchętniej wcielane są schematy, które przynoszą powodzenie i które wykonywane są przez osoby, które powodzenie odnoszą.

Wróćmy do samobójstw. Proszę powiedzieć, jakich argumentów używa pani, aby odwieść pacjentów z myślami samobójczymi od realizacji swoich planów?

Hmm. Przede wszystkim rozmawiam, aby poznać człowieka i jego sytuację życiową. Zawsze pamiętam o liście czynników chroniących i czynników ryzyka. Na przykład samobójstwo w rodzinie zwiększa szansę jego powtórzenia, gdyż stanowi „przykład” radzenia sobie w trudnej sytuacji. I tak kiedyś przypomniałam o tym w czasie rozmowy z 80-letnim pacjentem, bardzo schorowanym, z silnymi dolegliwościami bólowymi. Miał poczucie, że jest obciążeniem dla żony i innych członków rodziny. Skierowany został do mnie przez onkologa, któremu o swoich myślach samobójczych powiedział. Nie przekonał mnie, że jego życie nie ma sensu, mimo, że jak mówił, dużo już w życiu osiągnął, zrobił „wszystko co było do zrobienia”. Poprawa snu i refleksja nad „przekazywaniem” modelu rozwiązywania trudnych sytuacji oddaliły jego plan samobójczy! Okazało się, że jednak ma jeszcze „coś do zrobienia” – np. zawalczyć o ładniejszą okładkę do napisanej przez siebie książki. Zmarł śmiercią naturalną. Każdy wiek jest po coś! Lubię korzystać z dorobku Clarissy Pinkoli Estes, hiszpańskiej psycholożki, która opisała m.in. „cykle życia kobiety od 0 do 100+”. Autorka poetycko ujmuje w nich sens każdej fazy życia kobiety. Polecam tę lekturę, nie tylko starszym i zrezygnowanym. 

Zatem jedną z najbardziej istotnych wartości życia osób starszych jest dawanie przykładu młodszym, odnośnie tego, jak sobie radzić w różnych sytuacjach. 

Tak. W mojej perspektywie życie ma sens nie tylko dla nas, ale też dla innych. Wspaniałym tego przykładem jest Jan Paweł II, który pomimo zaawansowanej choroby i cierpienia do końca pełnił swoją papieską posługę, na oczach całego świata. Jesteśmy przykładem dla młodszych pokoleń.  

Wróćmy jeszcze na chwilę do czynników ryzyka zachowań samobójczych. Proszę wymienić najważniejsze z nich.  

Od dawna wiadomo, że najbardziej zagrożone samobójstwem są osoby starsze, które są: przewlekle chore, samotne, mają poczucie bycia obciążeniem dla innych, mają kłopoty ze snem, zmagają się z depresją. Warto od razu dodać, że depresja występuje w tej grupie wiekowej szczególnie często, jako że jej istotą jest poczucie utraty: np. utraty zdrowia, pozycji społecznej, bliskiej osoby, bezpieczeństwa finansowego, sprawności, wzroku, słuchu, pamięci etc. 

Pani jest lekarzem psychiatrą, więc siłą rzeczy łatwiej jest pani zidentyfikować i uratować osobę, która ma myśli samobójcze. A jak może tego dokonać zwykły człowiek? Czy starsze osoby planujące zamach na swoje życie wysyłają jakieś sygnały ostrzegawcze? 

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), większość starszych osób w ciągu roku poprzedzającego próbę samobójczą, odwiedza lekarza pierwszego kontaktu, z powodu różnych swoich chorób i dolegliwości. Dodatkowo, w ciągu 3 miesięcy przed próbą samobójczą część starszych pacjentów mówi lekarzom rodzinnym o swoich myślach samobójczych. Dlatego WHO uważa, że w ramach profilaktyki samobójstw wśród osób starszych trzeba przede wszystkim dobrze wyszkolić pod tym kątem lekarzy rodzinnych. Powinni oni nie tylko znać główne czynniki ryzyka samobójstw, ale też umieć rozmawiać o nich i o myślach samobójczych ze swoimi pacjentami. Tu jest też miejsce na opiekę środowiskową, mam na myśli nie tylko pielęgniarki środowiskowe, ale też terapeutów. 

Z tego, co pani mówi wynika, że kluczową rolę do odegrania mają lekarze pierwszego kontaktu. Tylko, że w naszych realiach mają oni mnóstwo rzeczy do zrobienia, są często przeciążeni i mają bardzo mało czasu na rozmowę z pacjentem. 

Z pewnością lekarze pierwszego kontaktu powinni umieć rozpoznać depresję u swoich pacjentów i powinni próbować ją leczyć. I tak się zresztą dzieje, a w przypadku nasilonych objawów (intensywnych myśli samobójczych, depresji psychotycznej, trudności w leczeniu z powodu złego stanu zdrowia somatycznego) kierują do psychiatry. Bardzo ważne jest u pacjentów z depresją, ale nie tylko, aby leczyć bezsenność czy niepokój. Odpowiednie leki mogą pomóc zlikwidować ten problem. 

Wspomniała pani jednak wcześniej o potrzebie szkolenia lekarzy pierwszego kontaktu w zakresie rozmowy z pacjentami o ich myślach samobójczych. Czyli już na tym etapie, poza samym przepisaniem leków przeciwdepresyjnych, powinni też oni podejmować rozmowę na ten temat, jeszcze zanim odeślą pacjenta do psychiatry.

Tak. Umiejętnie poprowadzona rozmowa na ten temat może pomóc uratować komuś życie! Generalnie boimy się śmierci, przez co jest ona tematem trudnym, więc wymaga od nas wcześniejszego „oswojenia”. Ale tak naprawdę niemal każdy z nas, najlepiej po odpowiednim przeszkoleniu, mógłby przeprowadzić taką rozmowę! Dlatego warto uświadamiać i przygotowywać w tym zakresie jak najwięcej osób, w tym m.in., poza samymi lekarzami, innych pracowników medycznych, pracowników społecznych, również duchownych, pracowników służb mundurowych oraz nauczycieli. Niejednokrotnie słyszałam, w tej chwili mam na myśli duchownych, że początkowo trudno im było powiedzieć komuś np. „idź do psychiatry”, ucinali rozmowę na temat samobójstwa, ale z czasem, po odpowiednim przygotowaniu, nauczyli się rozmawiać na ten temat i przestali się bać takiej rozmowy… To może i my przeprowadźmy teraz małe ćwiczenie. Proszę wyobrazić sobie, że jestem starszą osobą, która przychodzi do pana i mówi: „Proszę pana, ja naprawdę nie chcę już żyć”. Jak pan zareaguje?

Zapytałbym: "Dlaczego nie chce pani już żyć?".

„Bo już wszystko w życiu zrobiłam, co miałam do zrobienia, rodzina da sobie świetnie radę beze mnie, do tego jestem biedna, mam dużo przykrych chorób i nie chcę być obciążeniem dla bliskich”. 

Opowiedziałbym tej pani o liście otwartym, jaki ponoć napisała kiedyś i opublikowała w mediach społecznościowych pewna młoda Australijka, umierająca na raka, skierowanym do wszystkich ludzi na świecie, z apelem, aby dobrze wykorzystali swój czas na ziemi, bo każdy dzień życia to skarb i przywilej, którego ona już wkrótce mieć nie będzie.

„Ale proszę pana, ja już od roku o tym myślę, wiem że inni sobie jakoś radzą, ale ja już nie mam siły”.

Odpowiedziałbym: "Ale przecież ma pani bliskie osoby, ma pani dla kogo żyć… ".

Ok, zakończmy już to ćwiczenie. Niestety, nie tędy droga! Pan swoimi wypowiedziami i argumentacją niejako podważył „moje” myślenie. Nie uwierzył „mi” pan. Próbował mi pan dawać rady, polemizować ze mną. Nie tak powinno się o tych sprawach rozmawiać, choć każda życzliwa rozmowa jest lepsza niż żadna. Rzecz w tym, że nie dał mi pan przestrzeni do swobodnego wypowiedzenia się, w rozmowie był bardziej pan, niż osoba myśląca o odebraniu sobie życia. W takiej sytuacji niezwykle ważne jest, aby osoba mająca myśli samobójcze poczuła, że może być wysłuchana i zrozumiana, co komunikuje jej, że jest ważna, ale bez oceniania i podawania jej „dobrych rad”, czy polemizowania.

Mężczyźni chyba nie są w tym zbyt dobrzy…  

Są, są wrażliwi, tylko często muszą się tego najpierw nie bać, nie wstydzić, nauczyć. Aby prowadzić takie rozmowy warto też wcześniej przemyśleć swój własny stosunek do śmierci, w tym także do śmierci samobójczej. Warto w tym miejscu polecić wszystkim bardzo przystępnie opracowane i dostępne online materiały edukacyjne na temat zasad rozmawiania z osobami w kryzysie samobójczym. Można je znaleźć na stronie internetowej projektu „Życie warte jest rozmowy”, który został przygotowany pod auspicjami Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego. 

Krótko mówiąc szkodliwym mitem jest to, że nie należy wprost pytać kogoś o myśli samobójcze? 

Oczywiście. Należy pytać, rozmawiać, troszczyć się. Osoby z myślami, tendencjami samobójczymi często przejawiają myślenie dychotomiczne, „albo-albo”. A w spokojnej rozmowie mogą zobaczyć, że coś może być pomiędzy. Kiedy ktoś mówi mi o tym, że ma myśli samobójcze, ja często pytam: "I jak pan/ pani sobie z nimi radzi? Czym one są dla pana/ pani? Kiedy najczęściej się pojawiają?". 

Wróćmy jeszcze do kwestii sygnałów ostrzegawczych, ale takich mniej oczywistych, jakie może „wysyłać” starsza osoba będąca w kryzysie samobójczym, czy też konkretnych okoliczności życiowych, które mogą świadczyć o dużym zagrożeniu takim kryzysem. 

Poza silnymi czynnikami ryzyka, takimi jak np. utrata współmałżonka, samotność, choroba, trzeba być uważnym na wszystkie inne negatywne zmiany, w których sytuacja osoby starszej uległa znacznemu pogorszeniu. Chodzi tu o obniżenie jakości życia, ograniczenie dotychczasowego sposobu funkcjonowania, nową diagnozę, pogorszenie stanu zdrowia, etc. Na przykład, gdy u starszej osoby pogorszy się swoboda poruszania, pojawią się niesprawność fizyczna czy zaburzenia równowagi, tak że nie może już sama schodzić z IV piętra, w budynku bez windy. To poważna, negatywne zmiana. Nie bez powodu o takich osobach mówi się „więźniowie IV piętra”. 

Czy można liczyć na to, że starsze osoby powiedzą o myślach samobójczych wprost swoim dorosłym dzieciom?  

Nie można na to zbytnio liczyć, gdyż rodzice zwykle nie chcą martwić czy też obciążyć swoich dzieci. Nierzadko towarzyszy temu też nuta rozżalenia i zawodu co do dzieci, nawet jeśli nie jest ona wyrażana wprost. Dlatego trzeba uważnie obserwować bliskie nam starsze osoby, aby uchwycić sygnały ostrzegawcze albo nie przegapić istotnych czynników ryzyka. Nie dajmy też zwieść się pozorom. Nie zawsze osoba w kryzysie samobójczym jest smutna. Ktoś kto już zdecydował się na samobójstwo, często może nawet sprawiać wrażenie osoby zadowolonej i spokojnej. Warto też wiedzieć, że osoby planujące samobójstwo często rozdają swoje rzeczy, porządkują swoje sprawy i swoje najbliższe otoczenie. Należy też być czujnym, gdy starsza osoba straci swoje ukochane zwierzę, któremu była potrzebna, i uczuciami którego była obdarzana. 

Skoro tyle mówiliśmy o czynnika ryzyka, to na koniec powiedzmy jeszcze o czynnikach chroniących. 

To też jest bardzo złożona i indywidualna sprawa, bo ludzie różnią się między sobą istotnie odpornością psychiczną (nazywaną ostatnio coraz częściej z języka angielskiego resilience). Decyduje o jej sile w danym momencie u danego człowieka bardzo wiele różnych czynników, począwszy od naszych predyspozycji genetycznych i biologicznych (jak np. wrodzony poziom impulsywności), poprzez czynniki zdrowotne (aktualny stan zdrowia, choroby, dolegliwości bólowe, uzależnienia), aż po czynniki sytuacyjne i społeczne (np. samotność, problemy z tożsamością, migracje).

Czyli niekoniecznie jest tak, jak być może wielu naiwnie sądzi, że jak starsza osoba ma dzieci i wnuki (dużą rodzinę), to jest już niejako z automatu dobrze zabezpieczona albo „chroniona” przed samobójstwem? To znaczy mniej skłonna targnąć się na swoje życie, bo przecież „ma dla kogo żyć”…

Niestety, zwłaszcza, że dzieci mogą mieszkać np. w innym mieście, za oceanem albo nawet w tym samym bloku, ale nie odwiedzają rodziców. Przyjadą w odwiedziny na święta lub nie. Zadzwonią albo nie. Poza tym nie wszystkie relacje między rodzicami i dziećmi czy między dziadkami a wnukami są dobre. Ba! Posiadanie dzieci i wnuków może być doprawdy bardzo bolesne. Kiedyś usłyszałam bolesną opowieść o wyczekiwaniu na Wigilię, wyczekiwaniu na wnuczkę. Tymczasem wnuczka zapukała do drzwi rano, i w drzwiach złożyła życzenia, powiedziała, że jednak nie może zostać, że musi lecieć i bardzo się spieszy. Zatem osamotnionym i niepotrzebnym można czuć się nawet posiadając czworo dzieci i dziesięcioro wnucząt. Takie są realia. Nie zmienia to jednak faktu, że jednym z najsilniejszych czynników chroniących przed samobójstwem są właśnie relacje międzyludzkie: oczywiście te dobre, bliskie, budujące. Pamiętam 80-letnią kobietę, bardzo schorowaną, samotną, która została przyjęta do szpitala po próbie samobójczej. Nie chciała już żyć, miała słabą odporność psychiczną, wszystko widziała negatywnie, taką miała osobowość. Była więc niezadowolona, że została odratowana. Podczas pobytu zaczęła jednak pomagać młodej, samotnej i nieszczęśliwej dziewczynie po wyjściu z domu dziecka, stała się jej potrzebna. Przy wypisie podzieliła się z nami, że początkowo była zła, że została odratowana, ale widząc nasze zaangażowanie i walkę o jej życie, poczuła, że na jej życiu komuś zależy.

Czyli wychodzi na to, że najbardziej pomaga i chroni w takiej sytuacji bycie komuś potrzebnym, nadanie sensu swojemu życiu, tu i teraz. 

Tak, chodzi o posiadanie wokół siebie osób, którym na „mnie” zależy, czyli inaczej mówiąc tzw. sieci wsparcia. Badania naukowe potwierdziły też, że istotnym czynnikiem chroniącym jest wiara, w tym zwłaszcza te wyznania religijne, jak np. katolicyzm czy prawosławie, które kładą największy akcent na życie społeczne (wspólnotowe). 

Co jeszcze może pomóc: jakaś pozytywna zmiana w otoczeniu albo wyjazd? 

Nie coś, ale ktoś. Kiedy np. dzieci wyślą w dobrej wierze swojego schorowanego ojca, który niedawno stracił żonę i jest w depresji, do sanatorium, to może to być zły pomysł. Może się tam bowiem czuć źle. W depresji człowiek izoluje się, nie szuka towarzystwa. W ciężkiej depresji człowiek nie potrafi się wziąć w garść, ani cieszyć. Depresję trzeba leczyć, forsowanie nic nie da. Ale można razem posiedzieć w domu, zadbać o posiłki, leki, czystość. Oczywiście w innych okolicznościach wyjazd czy zmiana otoczenia mogą być bardzo pomocne i pożądane. Coraz częściej się pisze o leczącym wpływie lasu na depresję, a więc spacer i przebywanie w lesie. 

Ale chyba las nie zastąpi leków?  

Raczej nie, choć faktycznie może to jest przejaw nadchodzącej „demedykalizacji” w leczeniu depresji. W latach 80. i 90. mieliśmy coraz więcej nowych leków przeciwdepresyjnych, lecz ostatnio coraz mniej nowych preparatów z tej grupy. Znamy już dobrze możliwości farmakoterapii, plusy i ograniczenia. Z powodu tych ograniczeń ciągle szukamy nowych, alternatywnych metod terapeutycznych lub wracamy do starych, wcześniej praktykowanych, lecz nieco zapomnianych. I tak np. wróciliśmy do elektrowstrząsów. Badamy też intensywnie i sprawdzamy wpływ ruchu, a nawet konkretnych zestawów ćwiczeń na depresję. Wielu psychiatrów wskazuje, że spacer w lesie poprzez wielość różnego rodzaju bodźców zmysłowych i ruchowych poprawia jednocześnie wiele funkcji organizmu, w tym m.in. poprawia funkcje poznawcze i nastrój. To także jest więc jakaś opcja do zastosowania w przypadku osób starszych. 

Dziękuje za rozmowę.

Po obu stronach Atlantyku rośnie świadomość naglącej konieczności dokonania głębokich zmian w regulacjach prawnych dotyczących platform internetowych i rynku cyfrowego. Z 450 milionami użytkowników, UE jest jednym z najbardziej dochodowych rynków dla amerykańskich firmy technologicznych. Umożliwiło to USA wyeksportowanie do krajów UE technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT) o wartości 31 miliardów USD, przy czym ocenia się, że oparte na technologiach cyfrowych usługi mogą zwiększyć tę wartość o kolejne 196 miliardów USD.


Aktualny stan prawny

Obecnie obowiązujące w UE i USA przepisy mają ponad 20 lat i tylko w bardzo ograniczonym zakresie były w tym czasie aktualizowane. W efekcie zarówno europejskie jak i amerykańskie prawo jest w wielu aspektach zupełnie nieadekwatne do skali i głębokości wpływu, jaki technologie cyfrowe wywierają dziś na wszystkie dziedziny życia – tak indywidualnego, jak społecznego, gospodarczego czy politycznego.

W USA kluczowym obowiązującym aktem prawnym jest sekcja 230 ustawy Communications Decency Act, uchwalonej w 1996 roku. Sekcja 230 oparta jest na dwóch podstawowych założeniach: z jednej strony zwalnia platformy internetowe z odpowiedzialność za treści stron trzecich, z drugiej zaś zachęca je do samodzielnego ustalania reguł i prowadzenia moderacji. Taki kształt rozporządzenia miał uzasadnienie ćwierć wieku temu, gdyż w istotny sposób zmniejszał poziom ryzyka ponoszonego przez raczkujące wówczas platformy internetowe. Obecnie jednak, gdy ówczesne start-upy zyskały status globalnych koncernów, Sekcja 230 służy przede wszystkim jako tarcza chroniąca gigantów mediów społecznościowych i handlu internetowego przed odpowiedzialnością prawną i zwalniające je z obowiązku moderowania szkodliwych lub nielegalnych treści w przejrzysty sposób.

Z kolei w Unii Europejskiej głównym aktem prawnym regulującym usługi cyfrowe jest Dyrektywa o handlu elektronicznym przyjęta w 2000 r. Podobnie jak amerykańska Sekcja 230 została ona stworzona, aby pomóc platformom internetowym rozwijać się bez zbędnej presji prawnej, dlatego też wśród zawartych w niej rozwiązań znalazła się zasada ograniczonej odpowiedzialności za hostowane treści (co oznacza, że firmy nie muszą usuwać treści, chyba że zostały wyraźnie poinformowane o ich bezprawnym lub szkodliwym charakterze) oraz brak jakiegokolwiek obowiązku monitorowania treści. Pomimo zmian wprowadzonych w 2019 roku przez „Dyrektywę w sprawie prawa autorskiego i praw pokrewnych na jednolitym rynku cyfrowym” i „Rozporządzenie w sprawie propagowania sprawiedliwości i przejrzystości dla użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego”, kluczowe przepisy dyrektywy z 2000 roku pozostają w mocy, mimo że środowisko cyfrowe szybko ewoluuje.


Debata na temat nowych regulacji

W USA oraz Unii Europejskiej od kilku lat toczy się ożywiona debata na temat niezbędnych reform ram prawnych dla sektora cyfrowego. Zarówno jej niezwykle szeroki obszar tematyczny jak również poziom złożoności kluczowych zagadnień wymagających wypracowania rozwiązań legislacyjnych, które umożliwią pogodzenie często sprzecznych interesów różnych stron uczestniczących w debacie, sprawiają, że proces ten jest rozpisany na lata.

Centralne miejsce w procesie tworzenia regulacji dotyczących świata cyfrowego zajmują fundamentalne kwestie aksjologiczne związane z takimi wartościami jak prawo do prywatności i ochrony danych osobowych, wolność słowa, przejrzystość, demokracja czy gwarancja zachowania praw podstawowych obywateli. Sformułowanie biorących je pod uwagę przepisów wymaga starannego wyważenia racji i wypracowania odpowiedniego konsensusu pomiędzy interesami firm technologicznych a nadzorem ze strony rządów i instytucji międzynarodowych.

Jednym z najistotniejszych w tym kontekście zagadnień jest kwestia odpowiedzialności platform internetowych za moderację nielegalnych i szkodliwych treści w sieci, których niekontrolowane rozpowszechnianie niesie ze sobą często bardzo poważne negatywne konsekwencje w świecie rzeczywistym.


Wyzwanie dla UE oraz USA

Dodatkowym utrudnieniem dla europejskich prawodawców jest fakt, że zdecydowana większość gigantów cyfrowego rynku stanowią firmy amerykańskie. Objęcie ich wspólnotowymi regulacjami wymaga wypracowania transatlantyckiego konsensusu co do ich kluczowych założeń. Temu między innymi ma służyć utworzenie 15 czerwca 2021 r. wspólnej Rady ds. Handlu i Technologii UE-USA (TTC), której celem będzie koordynacja, poszukiwanie wspólnej płaszczyzny i wzmocnienie globalnej współpracy w dziedzinie technologii. TTC obejmie grupy robocze zajmujące się współpracą w zakresie standardów technologicznych dotyczących sztucznej inteligencji, internetu rzeczy i innych powstających technologii.

„Dzięki bliższej współpracy opracujemy najnowocześniejsze technologie zgodnie z naszymi wspólnymi wartościami i ustanowimy globalne standardy do naśladowania przez świat, przesuniemy granice innowacji i utrzymamy nasze wspólne globalne przywództwo technologiczne, a także zrównoważymy krytyczne łańcuchy dostaw, aby zmniejszyć nasze podatności i zwiększyć naszą odporność” – powiedział rumuński eurodeputowany Dragos Tudorache, przewodniczący specjalnej komisji Parlamentu Europejskiego ds. sztucznej inteligencji w epoce cyfrowej (AIDA) komentując utworzenie TTC. „To historyczny krok w kierunku ułożenia cyfrowej przyszłości planety w zgodzie z zasadami demokracji” – dodał.

DMA i DSA, czyli dwa fundamenty nowego ładu cyfrowego w UE

W grudniu 2020 r. Komisja Europejska przedstawiła dwa fundamentalne akty prawne mające na celu uregulowanie uregulowanie relacji pomiędzy operatorami platform internetowych  a ich europejskimi użytkownikami - Rozporządzenie o usługach cyfrowych (Digital Services Act - DSA) i Rozporządzenie o rynkach cyfrowych (Digital Markets Act - DMA).

„Oba służą jednemu celowi: zagwarantowaniu, abyśmy jako użytkownicy mieli dostęp do szerokiego wyboru bezpiecznych produktów i usług w internecie. A także, by przedsiębiorstwa działające w Europie mogły swobodnie i sprawiedliwie konkurować w internecie, podobnie jak robią to poza nim” - powiedziała Margrethe Vestager, wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej. „Świat jest jeden. Powinniśmy być w stanie bezpiecznie robić zakupy i wierzyć w prawdziwość czytanych przez nas informacji. Ponieważ to, co jest nielegalne poza internetem, jest również nielegalne w internecie” - dodała.

„Wiele platform internetowych odgrywa kluczową rolę w życiu naszych obywateli i przedsiębiorstw, a nawet naszego społeczeństwa i całej demokracji. Dzięki tym propozycjom organizujemy naszą przestrzeń cyfrową na kolejne dziesięciolecia” – powiedział Thierry Breton, Komisarz UE ds. rynku wewnętrznego. „Dzięki zharmonizowanym przepisom, obowiązkom ex ante, lepszemu nadzorowi, szybkiemu egzekwowaniu przepisów i odstraszającym karom dopilnujemy, by każda osoba oferująca usługi cyfrowe i korzystająca z nich w Europie czerpała korzyści z bezpieczeństwa, zaufania, innowacji i możliwości biznesowych” - dodał.

DSA wzmocni prawa użytkowników do odwołania się od decyzji platform internetowych o usunięciu lub blokadzie treści lub należącego do nich konta. Poza koniecznością stworzenia przez platformy wewnętrznego systemu odpowiedzi na skargi, użytkownicy dostaną także możliwość pozasądowego rozstrzygania sporów. Pośrednicy internetowi będą także musieli wyjaśnić podejmowane przez siebie decyzje dotyczące moderowania treści.

Utrzymany natomiast został zapisany w Dyrektywie o handlu elektronicznym, fundamentalny dla ochrony wolności wypowiedzi w internecie, zakaz nakładania na pośredników ogólnego obowiązku monitorowania treści w ramach usług, które oferują.

Akt prawny o usługach cyfrowych wprowadzi też przepisy dotyczące usuwania nielegalnych treści z internetu. Możliwość dokonywania takich zgłoszeń ma każdy użytkownik. Specjalną uwagę zwrócono na zgłoszenia kierowane przez organy sądowe lub administracyjne państw. Priorytetowo mają być także traktowane zgłoszenia ze strony tzw. zaufanych podmiotów sygnalizujących (trusted flaggers).

W rozporządzeniu uznano konieczność zachowania proporcjonalności w nakładanych zobowiązaniach. Komisja chce, by bardzo duże platformy internetowe miały większe obowiązki w zakresie dochowania należytej staranności i dlatego powinny podejmować dodatkowe działania zabezpieczające. Będą także musiały poddawać się cyklicznym audytom oraz zapewnić szerszy dostęp do danych, które posiadają.

Aby DSA i DMA stały się obowiązującym prawem, muszą przejść pełną procedurę ustawodawczą, czyli uzyskać zgody Rady Europejskiej i Parlamentu Europejskiego, co powinno potrwać około półtora roku od momentu zaproponowania rozporządzeń przez Komisję Europejską w grudniu 2020 r.


Sytuacja w Stanach Zjednoczonych

Konieczność podjęcia działań regulacyjnych względem wielkich korporacji informatycznych jest w Stanach Zjednoczonych tematem łączącym Republikanów i Demokratów, spośród których niektórzy - m.in. senator Elizabeth Warren - wzywają do rozbicia koncernów technologicznych. Taki apel na początku października ub.r. powtórzyła także podkomisja antytrustowa Komisji ds. Sprawiedliwości amerykańskiej Izby Reprezentantów w swoim raporcie dot. nieprawidłowości w praktykach biznesowych firm.

Wśród przedstawicieli obu głównych amerykańskich sił politycznych rośnie poparcie dla reformy Sekcji 230, różnią się one jednak zasadniczo co do proponowanego kierunku zmian. Znaczna część Republikanów zarzuca platformom internetowym kierowanie się uprzedzeniami politycznymi i łamanie prawa do swobody wypowiedzi poprzez cenzurowanie konserwatywnych opinii zamieszczanych za ich pośrednictwem. Z drugiej strony wielu Demokratów twierdzi, że platformy internetowe nie robią wystarczająco dużo, aby moderować i usuwać szkodliwe treści, takie jak mowa nienawiści oraz dezinformacja, w tym fake-newsy dotyczące COVID-19 i bezpieczeństwa wyborów.

W październiku ub.r. departament sprawiedliwości USA wraz z 11 amerykańskimi stanami złożył pozew antytrustowy przeciw koncernowi Google (Alphabet). Pozew poprzedziło roczne dochodzenie antymonopolowe amerykańskiego resortu sprawiedliwości i Federalnej Komisji Handlu USA (FTC) względem czterech wielkich koncernów: Amazona, Apple’a, Facebooka i Google’a. Dostawca popularnej wyszukiwarki i systemu operacyjnego Android jest oskarżany o nadużywanie pozycji rynkowej. Zgodnie z treścią pozwu koncern z Mountain View miał naruszać amerykańskie prawo i tłumić konkurencję. Znany z krytycznych wypowiedzi pod adresem Google’a republikański senator Josh Hawley nazwał pozew „najważniejszą sprawą antytrustową w tym pokoleniu”.

Niezależnie od działań departamentu sprawiedliwości w grudniu ub.r. 35 amerykańskich stanów pozwało Google’a, zarzucając mu praktyki monopolistyczne. Działania te szkodzą klientom - ocenili stanowi prokuratorzy generalni. „Konsumentom odmawiane są korzyści z konkurencji, w tym możliwość wyższej jakości usług i lepszej ochrony prywatności. Reklamodawcom szkodzą niska jakość oraz wyższe ceny, które są przerzucane na klientów” - stwierdził prokurator generalny stanu Kolorado Phil Weiser.

Oprócz tego rząd USA wraz z 46 stanami pozwał wcześniej w grudniu ub.r. Facebooka, oskarżając firmę Marka Zuckerberga o praktyki monopolistyczne. Gigantowi mediów społecznościowych grozi rozbicie na mniejsze podmioty. Firmę oskarżono o działania antykonkurencyjne i wykorzystywanie dominacji rynkowej do gromadzenia danych konsumentów. W centrum sprawy znalazły się również przejęcia Facebooka sprzed lat, w tym serwisu Instagram w 2012 i komunikatora WhatsApp w 2014 roku. Wprawdzie sędzia federalny oddalił pozwy przeciwko Facebookowi w czerwcu 2021 r., jednak FTC analizuje obecnie dodatkowe opcje prawne.

Decyzja prezydenta Joe Bidena o wyznaczeniu na przewodniczącą FTC znanej ze swoich antymonopolowych przekonań Liny Khan zostało powszechnie odebrane jako oznaka woli kontynuacji presji regulacyjnej wywieranej przez administrację rządową na amerykańskie firmy technologiczne. Khan otrzymała ponadpartyjne wsparcie podczas procesu zatwierdzania w Senacie.

Główną rolę w procesie reformy Sekcji 230 oraz stworzenia ewentualnych dodatkowych regulacji dotyczących rynku cyfrowego ma do odegrania amerykański Kongres. W ciągu ostatniego roku jego komisje wielokrotnie wzywały dyrektorów wielkich firm technologicznych na przesłuchania publiczne. W Izbie Reprezentantów prym w zakresie regulacji cyfrowych i kwestii antymonopolowych wiodą Podkomisja ds. Ochrony Konsumentów, Podkomisja ds. Komunikacji i Technologii oraz Komisja Sądownictwa. Z kolei w Senacie większość dotyczących sprawy przesłuchań odbyła się w Komisji Sądownictwa oraz Komisji ds. handlu, nauki i transportu.

W październiku 2020 roku podkomisja ds. antymonopolowych, handlowych i administracyjnych Komisji Sądownictwa Izby Reprezentantów wydała liczący 450 stron raport na temat skoncentrowanej siły rynkowej największych amerykańskich firm technologicznych – tzw. grupy GAFA (akronim od nazw Google, Amazon, Facebook i Apple). Dokument był efektem trwającego 16 miesięcy śledztwa, którego efektem było wykazanie, że amerykańskie firmy Big Tech nadużywają swojej dominującej pozycji rynkowej do tłumienia konkurencji.

Na kanwie tego raportu powstał ponadpartyjny pakiet pięciu ustaw mających na celu wyeliminowanie stosowanych przez koncerny technologiczne niedozwolonych praktyk. Pierwsza ma za zadanie uniemożliwienie firmom faworyzowania własnych produktów na swoich platformach. Druga umożliwi regulatorom blokowanie przejęć start-upów przez cyfrowych gigantów. Kolejna ustawa wprowadzi zakaz posiadania przez wielkie platformy firm z branż pokrewnych, które mogłyby stanowić dla nich konkurencję. Czwarta ma na celu wymuszenie interoperacyjności różnych platform. Ostatnia z ustaw ma zagwarantować rządowym agencjom antymonopolowym dodatkowe środki dzięki podniesieniu opłat ponoszonych przez duże firmy ubiegających się o zgodę na fuzję.

Wprawdzie droga legislacyjna, jaką muszą pokonać wszystkie proponowane zarówno w UE jak w USA akty prawne, jest jeszcze długa i bez wątpienia wiele konkretnych zapisów będzie podlegało różnego rodzaju korektom, jednak wydaje się, że zasadniczy kierunek zmian w przepisach dotyczących regulacji świata cyfrowego został już nakreślony.

13.08.2021 Niedziela.BE // źródło informacji: EuroPAP News // fot. Shutterstock, Inc.

(ks)